Είσαι σύ τό θείο φώς
αιθέριου παραδείσου,
πού καταφέγγεις ουρανούς
καί σκότη της αβύσσου.

Εσύ η πολυύμνητη
Ελλάδα του Ωραίου,
η μήτρα καί η δότειρα
του Θαύματος του Αρχαίου,

πού τα δεινά σου ξεπερνάς,
μέσα στούς ξένους ξένη,
όσες φορές η μοίρα σου
σέ θέλει πληγωμένη.

Σε σε τραγούδια πρέπουνε
των μαγικών Σειρήνων,
πού οι Μούσες σου συνθέτουνε
στή γλώσσα των Ελλήνων,

γιατί καί φλόγα θερμουργή,
άσβεστη είσαι, η μόνη,
καί ακατάλυτη ψυχή,
πού θέλγει και λυτρώνει.

Και δίνεις πνεύμα ζείδωρο,
και δίνεις, μα δεν παίρνεις
παρά χολή γιά ανταμοιβή,
και ζης, και δεν πεθαίνεις!